Ευρώπη: Το σπίτι μας ή η φυλακή μας;

Του δημοσιογράφου Γιάννη Χρυσοβέργη: Μου πήρε πολλές εβδομάδες βασανιστικής σκέψης μέχρι να αποφασίσω να γράψω αυτό το κείμενο. Και τώρα που το γράφω έχω στο στόμα μου τη στυφή γεύση μιας βαριάς προσωπικής πολιτικής ήττας.

Τη φράση «η Ευρώπη είναι το σπίτι μας», που αποτέλεσε τον οδηγό της πολιτικής μου σκέψης και δράσης για τρεις σχεδόν δεκαετίες, και την οποία επαναλαμβάνουν μονότονα το πλήθος των πολιτικών ηγετών, από τους πολιτικούς εκπροσώπους του διεφθαρμένου αντιδημοκρατικού και ανελεύθερου καθεστώτος που μας κυβερνά*, μέχρι τους πιο καλοπροαίρετους πολιτικούς ανθρώπους, (Γ. Παπανδρέου, Κουβέλης, Τσίπρας, Χρυσόγελος κ.α.) δε μπορώ να την εκστομίσω πια.

Περιδιαβαίνοντας καθημερινά τους δρόμους της Αθήνας, αντιμέτωπος με τα βλέμματα των κάθε μέρα και περισσότερων άστεγων και ζητιάνων, νιώθω όλο και περισσότερο πως η Ευρώπη έχει γίνει ένα απέραντο Κωσταλέξι**, με τον ελληνικό λαό στο ρόλο της Ελένης. Μακάρι να κάνω λάθος.

Αγαπητοί φίλοι και για δεκαετίες συνοδοιπόροι,

Τα παραπάνω λόγια ίσως να σας φαίνονται υπερβολικά, ειπωμένα κάτω από το βάρος της κάθε μέρα δυσκολότερης οικονομικής πραγματικότητας, που κάνει το χαμόγελο όλο και πιο δύσκολα να κοσμεί τα στόματά μας.

Θα μπορούσα να τα είχα πει όλα αυτά βασισμένος σε στοιχεία, με λόγια στρογγυλεμένα, όπως έχω κάνει δεκάδες φορές μέχρι σήμερα, για να μου προσάψετε το χαρακτηρισμό του «υπερβολικού» ή για να μου απαντήσετε «και λίγα λες», όπως κάνατε μέχρι τώρα. Πιθανόν να συνεχίσω να το κάνω και στο εξής.

Ε λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση μου θυμίζει κάθε μέρα περισσότερο μια ευρεία οικογένεια, ένα σόι. Όπου κάτω από τον πατριάρχη της ζουν οι γιοι με τις οικογένειές τους.

Όπου ένας από τους γιούς, από άλλη σύζυγο μάλιστα***, σπατάλησε στο τζόγο και σε γλεντοκόπια, όχι μόνο τα χρήματα που του αναλογούσαν, αλλά και χρήματα του σογιού. Και άλλοι γιοι του πατριάρχη έκαναν παρεμφερή πράγματα, όμως αυτοί ήταν τα «καλά παιδιά», γιατί ήταν από τη νέα του σύζυγο.

Όλοι ήξεραν τι γίνεται, κανείς δε μιλούσε όμως. Βεβαίως όλοι τον κακολογούσαν πίσω από την πλάτη του, πράγμα που αυτός έκανε τους ανταπέδιδε. Κι όχι μόνο αυτός, αλλά και κάποιοι από τα μεγάλα του παιδιά, όχι όλα.

Τα ίδια ή παρεμφερή πράγματα έκαναν και άλλοι γιοι, όμως αυτοί ήταν από τη νέα σύζυγο, δεν ήταν τα «χαμένα που τα μαζέψαμε».

 Μέχρι τη μέρα που ήρθε ένας τρελός λογαριασμός από ένα σκυλάδικο, όπου ο καλός μας δεν είχε αφήσει γυαλί στο ράφι, πίνοντας στην υγεία εκδιδόμενων γυναικών. Το λογαριασμό τον παρέλαβε ένας από τους γιους του, από αυτούς που δε συμμερίζονταν τις συμπεριφορές του πατέρα, κι έτρεξε στον πατριάρχη, μιας και δεν είχε φράγκο για να τον πληρώσει.

Ο πατριάρχης κι οι άλλοι γιοι του άστραψαν και βρόντηξαν. Αξίωσαν από το γιο του ασώτου να πληρώσει «εδώ και τώρα» όλα τα χρέη.

Επίσης, κλείδωσαν όλη την οικογένεια του ασώτου σε ένα δωμάτιο, λέγοντας τους ότι δε θα βγούνε αν δεν εργαστούν να ξεπληρώσουν το χρέος τους. Όμως τους είχαν όλους αλυσοδεμένους και τους απαγόρευαν να βγουν και περίμεναν να ξεχρεώσουν το χρέος με το φαΐ που τους έδιναν, κάθε μέρα και λιγότερο, με τη μορφή δανείου μάλιστα το οποίο είχε και ψηλό επιτόκιο.

Ο γιος που είχε προστρέξει στον πατριάρχη έβλεπε ότι σε μια γωνιά του δωματίου που είχαν κλείσει αυτόν και την υπόλοιπη οικογένεια, η κεντρική κολόνα έπασχε επικίνδυνα. Ότι αν όλοι μαζί την έσπρωχναν, θα έπεφτε ο εξωτερικός τοίχος και ίσως να έβγαιναν όλοι έξω, όμως θα καταστρέφονταν και μεγάλο μέρος του σπιτιού, ίσως και όλο. 

«Δε θα γκρεμίσω εγώ το σπίτι μας», είπε, και έκανε ό,τι νόμιζε πως περνούσε από το χέρι του για να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Μέχρι που έγινε ο στόχος της οργής της υπόλοιπης οικογένειας.

Ο πατριάρχης και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, όλο αυτό τον καιρό προσπαθούσαν με μερεμέτια να αποτρέψουν την κατάρρευση του σπιτιού αν έπεφτε η κολόνα. Και κάποια στιγμή, πέταξαν το φιλότιμο εγγονό σαν στιμένη λεμονόκουπα κι ανέθεσαν σε αυτά τα παιδιά του ασώτου, που τον ακολουθούσαν στα γλεντοκόπια του, να φροντίσουν την εφαρμογή των ακόμα πιο σκληρών όρων κράτησης της υπόλοιπης οικογένειας, μιας και το χρέος είχε αυξηθεί ακόμα περισσότερο.

Αυτοί δεν είχαν πρόβλημα, είπαν μέσα από τα δόντια τους ένα «συγνώμη μωρέ, μαλακίες λέγαμε δυο χρόνια όταν βρίζαμε τη στιμένη λεμονόκουπα» κι ανέλαβαν να εφαρμόσουν το νέο σχέδιο. 

Με έναν ιδιότυπο τρόπο, αυτόν που ξέρουν καλά όλα τα απανταχού της γης λαμόγια****, φρόντισαν να κρατήσουν για πάρτι τους το μεγαλύτερο μέρος της μερίδας και να μειώσουν ακόμα περισσότερο τη μερίδα των υπολοίπων. Δε θα αναφερθώ στις μεθόδους συκοφάντησης και ψεύδους που μετήλθαν για να φιμώσουν κάθε κριτική.

Όμως κάποιοι από τα υπόλοιπα μέλη της έγκλειστης οικογένειας άρχισαν να βλέπουν το γκρέμισμα της κολόνας και την έξοδο από τη φυλακή ως μόνη λύση. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο σπίτι. Αδιαφορώντας αν έξω από τον τοίχο, που σίγουρα θα έπεφτε, υπήρχε μια λωρίδα μανιασμένης θάλασσας έτοιμη να πνίξει και τους καλύτερους κολυμβητές. Όπως ακριβώς στο Αλκατράζ, για όποιους έχουν δει τη σχετική ταινία.

Αγαπητοί φίλοι,

Φωνάζετε με όλη τη δύναμη της ψυχής σας ότι «η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, δε θέλουμε να το γκρεμίσουμε, θέλουμε να το αλλάξουμε».

Συμφωνώ μαζί σας. Όμως δεν εξηγείτε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους πώς θέλετε να το πετύχετε. 

Κάποιοι από εσάς αγωνίζονται για ένα ευρωπαϊκό New Deal, με κούρεμα του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών και στοχευμένες αναπτυξιακές πολιτικές για να μη γυρίσουμε στα ίδια.

Κάποιοι άλλοι, αγωνίζονται για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, δημοκρατική, στην οποία η εκχωρημένη εθνική κυριαρχία θα αντικατασταθεί από τη συλλογική λαϊκή κυριαρχία, με στοχευμένες μεταρρυθμίσεις, που θα αποσκοπούν σε μια βιώσιμη ανάπτυξη προς όφελος όλων.

Όλοι δίκιο έχετε. Αυτό που σας λείπει όμως είναι η στρατηγική και οι τακτική για να γίνετε πειστικοί στους ανθρώπους αυτής της χώρας.

Αρνείστε να δείτε πως όλοι οι υπόλοιποι σε αυτό το σπίτι δε νοιάζονται για το σπίτι, αλλά μονάχα πως δε θα πέσει το δικό τους δωμάτιο. Και δεν καταλαβαίνετε ότι η μόνη ελπίδα να σας ακούσουν και να διαπραγματευτούν μαζί σας, για να πάψει αυτό το σπίτι να είναι φυλακή, είναι ν” αρχίσετε να κουνάτε την κολόνα μήπως και τρομάξουν. Αλλά αν δεν τρομάξουν πρέπει να είσαστε έτοιμοι να τη ρίξετε και να διαχειριστείτε αυτό που θα επακολουθήσει.

Είναι αλήθεια πως, αν ρίξετε την κολόνα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τη βγάλουμε καθαρή. Τους εννιά στους δέκα δραπέτες φυλακών, για να μην πω περισσότερους, τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Αν όμως δεν αρχίσετε να το κάνετε, οι άνθρωποι θα εμπιστευτούν τους νεοναζί, όποιο κι αν είναι το όνομα του κόμματός τους, και τότε θα είμαστε όλοι χαμένοι. 

Αγαπητοί φίλοι,

Θα συνεχίσω να πορεύομαι μαζί σας, ό,τι κι αν κάνετε. Κάθε μέρα που περνάει όμως, νιώθω, όλο και πιο πολύ, ότι οδεύουμε όλοι μαζί προς τον όλεθρο.

Ελπίζοντας απελπισμένα να έχω άδικο,

* Σχετικά με τους χαρακτηρισμούς διεφθαρμένο, αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο: Η πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη διαφθορά στα Κράτη – μέλη της ΕΕ, αποκαλύπτει ότι, σε θεσμικό επίπεδο, δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο καταπολέμησης της διαφθοράς. Η βελτίωση της θέσης της χώρας στη σχετική έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη δράση των δικαστών κατά της διαφθοράς, οι οποίοι δρουν με ελλειπή και φθαρμένα νομικά εργαλεία. Ο αριθμός των νομοθετημάτων που έχουν περάσει με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου στα δυο τελευταία χρόνια, αποδεικνύει την απέχθεια του καθεστώτος, προς κάθε μορφή πολιτικού ελέγχου. Η συστηματική διασπορά ψευδών ειδήσεων από τα ελεγχόμενα από το καθεστώς ΜΜΕ, οι οποίες εκπορεύονται από το γραφείο τύπου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, σχετικά με υποτιθέμενες ή διαστρεβλωμένες κατάλληλα δηλώσεις στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδεικνύει την προσπάθεια φίμωσης κάθε αντίθετης φωνής.

** Κωσταλέξι: Χωριό της Φθιώτιδας. Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 αποκαλύφθηκε ένα τρομερό μυστικό του χωριού. Μια οικογένεια, κρατούσε μια κόρη της φυλακισμένη στο υπόγειο του σπιτιού για περίπου 30 χρόνια. Οι εκδοχές για τα αίτια του εγκλεισμού, όπως προκύπτουν από τον τύπο της εποχής, είναι δυο. Η πρώτη θέλει η Ελένη, που βγήκε από το υπόγειο εντελώς τρελή κι ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της, είχε ερωτευτεί έναν αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού – κατά μια άλλη εκδοχή απλώς ένα νέο που δεν ενέκρινε η οικογένειά της – και η οικογένεια τη φυλάκισε, είτε από φόβο των συνεπειών, είτε από εθνικοφροσύνη. Η δεύτερη εκδοχή θέλει τη δύστυχη κοπέλα να έπαθε σοκ όταν είδε ταγματασφαλίτες να δολοφονούν στη μέση του χωριού τον άνδρα που αγαπούσε και η οικογένεια τη φυλάκισε για να γλυτώσει το στίγμα».

*** Είναι απίστευτο το πώς, ύπουλα κι υποσυνείδητα, ακόμα και άνθρωποι της Αριστεράς, ή του χώρου των επιχειρήσεων, που δεν έχουν καμιά σχέση με τις θρησκείες επηρεάζονται ακόμα από την κυρίαρχη θρησκεία των υπερχρεωμένων χωρών. Ας δεχτούμε ότι οι θετικές δηλώσεις για την Ισπανία οφείλονται στο γεγονός ότι είναι πολύ μεγάλη χώρα, κι ότι αν χαθεί χάθηκε η ΕΕ. Η πολύ περισσότερο ευνοϊκή στάση έναντι της Πορτογαλίας, πέραν του ότι το μνημόνιό της είναι με πολύ καλύτερους όρους από το ελληνικό, αλλά οι επιδόσεις της σε τίποτα καλύτερες των ελληνικών, δεν οφείλεται μόνο στο ότι ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στον υπερβολικά μεγάλο, για την πληθυσμιακή αναλογία κατοίκων της Πορτογαλίας στην ΕΕ, αριθμό Πορτογάλων στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Ας θυμηθούμε επίσης πόσοι άνθρωποι με σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό στον πολιτικό τους πολιτισμό στην Ελλάδα, προσφεύγουν στον απαξιωτικό χαρακτηρισμό περί «κουτόφραγκων».

**** Της απόλυσης 2.500 εκπαιδευτικών της μέσης επαγγελματικής εκπαίδευσης λόγω κατάργησης των ειδικοτήτων τους στα δημόσια σχολεία, προηγήθηκε, 24 ώρες πριν, η αθρόα χορήγηση αδειών ίδρυσης ΙΕΚ αυτών ακριβώς των ειδικοτήτων που καταργήθηκαν σε ιδιώτες. Της απόλυσης χιλιάδων διοικητικών υπαλλήλων από τα ΑΕΙ – δεν είναι της ώρας να πούμε πόσοι από αυτούς χρειάζονταν και πόσοι όχι, πάντως απολύθηκαν αυτοί που εργάζονταν και έμειναν οι άχρηστοι – προηγήθηκε απόφαση του υπουργού Παιδείας σύμφωνα με την οποί8α δεν υπήρχε ούτε ένας υπεράριθμος διοικητικός υπάλληλος σε δυο Πανεπιστήμια: στο Πάντειο που διδάσκει, και στο Πειραιώς που είναι το Πανεπιστήμιο της εκλογικής του περιφέρειας.

Περισσότερα: ataktoslogos.blogspot.gr.