Αποψη: Η κυβέρνηση δεν θα πέσει σαν ώριμο φρούτο

Του Γιάννη Ελαφρού, δημοσιογράφου της εφημερίδας «Πριν» (*): Ολομερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν. Σαν το γιοφύρι της Άρτας μοιάζει η κυβερνητική σταθερότητα. Το success story βούλιαξε στην ΕΡΤ, το πρωτογενές πλεόνασμα στο πρωτοφανές έλλειμμα των εργαζομένων και των ανέργων, στο πλεόνασμα δυσαρέσκειας και αγανάκτησης ευρύτερων στρωμάτων. Ακριβώς σε αυτή την κραυγαλέα απόσταση ανάμεσα σε όσα ζει η κοινωνική πλειονότητα και σε όσα λέει και προωθεί η κυβέρνηση, οφείλεται η αστάθεια του κυβερνητικού σχήματος, από την οποία προκύπτουν προτάσεις τύπου Μπακογιάννη.

 Ο αδύναμος πυλώνας της δικομματικής κυβέρνησης είναι αναμφισβήτητα το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αφού παρέμεινε επί διετία ο μεγάλος ασθενής του αστικού πολιτικού συστήματος, ετοιμάζεται πλέον να μπει στην εντατική με αβέβαιο μέλλον. Γι’ αυτό και οι κραυγές για «αποστασία». Αλλά και η ΝΔ σπάει τους δεσμούς της με την κοινωνική της βάση και με τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων της το 2012, που προέρχονταν από τα μη μισθωτά μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού και τις μεγαλύτερες ηλικίες. Σημείο μηδέν είναι το «θα μας πάρουν και τα σπίτια». Όχι όμως οι κομμουνιστές, αλλά τραπεζίτες και τροϊκανοί.

Προσοχή όμως. Η κυβέρνηση αυτή δεν πρόκειται να πέσει από μόνη της, γιατί έχει ένα πολύ κρίσιμο έργο να υλοποιήσει, ιδιαίτερα σημαντικό για το ευρωπαϊκό και το ελληνικό κεφάλαιο. Είναι παρηγορητικές και εξόχως αποπροσανατολιστικές οι εκτιμήσεις που αναμένουν πολιτικές εξελίξεις ανά δίμηνο και βουλευτικές εκλογές ανά τρίμηνο. Τέτοιες κυβερνήσεις δεν πέφτουν, εάν δεν τις ρίξει το λαϊκό κίνημα. Εκτός εάν αποδειχθούν ανεπαρκείς στο να το αντιμετωπίσουν. Δεν ισχύει η λογική του ώριμου φρούτου, στην οποία –ανομολόγητα- έχει ενταχθεί η κυρίαρχη προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση, το παιχνίδι δεν θα κριθεί στη βουλή. Ας μη μας διαφεύγει ότι υπάρχουν βουλευτικές εφεδρείες, στη δεξαμενή των ανεξαρτήτων, στη ΔΗΜΑΡ και όχι μόνο. Δεν θα κριθεί η ιστορία από την κάθε κυρία Τζάκρη, ούτε με άσφαιρες προτάσεις μομφής και δηλώσεις υπέρ του ευρώ όπως στο Τέξας.

Αλλού είναι το πεδίο της ανατροπής. Είναι το πεδίο του παλλαϊκού πανεργατικού ξεσηκωμού, όπου μια Αριστερά αντάξια του ονόματός της πρέπει να τα δώσει όλα, για να αποκρουστεί και ανατραπεί η κανιβαλική επίθεση κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες της αστάθειας. Τον Σεπτέμβρη χάθηκε η ευκαιρία να γενικευθεί η φλόγα των καθηγητών. Σήμερα, μια ηρωική και ανέλπιστη απεργία 11 εβδομάδων των διοικητικών σε ΕΚΠΑ – ΕΜΠ γράφει ιστορία και στριμώχνει την κυβέρνηση.

 Η ΑΔΕΔΥ σφυρίζει αδιάφορα, με ευθύνη και των αριστερών παρατάξεων. Δεν θα έπρεπε έστω τώρα, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλες οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος να συμβάλουν από κοινού σε ένα μέτωπο στήριξης, αλληλεγγύης και κοινού αγώνα για το δικαίωμα στην εργασία, στη δημόσια εκπαίδευση και στη διεκδίκηση;

(*) Πηγή: εφημερίδα «Η Εποχή».