Απολυμένες καθαρίστριες: «Δεν τους φοβόμαστε – βλέπουμε τα ΜΑΤ σαν κουνούπια»
Από τις 24 Αυγούστου 2013, όταν κοιμήθηκαν με δουλειά και ξύπνησαν απολυμένες, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών είναι στο δρόμο του αγώνα. Οκτώ μήνες διαρκών αγωνιστικών κινητοποιήσεων, τις έχουν καταστήσει σύμβολο αντίστασης στα απάνθρωπα κυβερνητικά μέτρα.
Μια από τις απολυμένες καθαρίστριες, η Ευαγγελία Αλεξάκη – μέλος του συντονιστικού τους -έδωσε συνέντευξη- ποταμό στην εφημερίδα «Εργατική Αριστερά». Το «nez.gr», αναδημοσιεύει τμήμα αυτής της συνέντευξης, που εξηγεί πως αυτές οι γυναίκες τόσους μήνες αψήφησαν τον φόβο και την κόπωση, δίνοντας παράδειγμα αντίστασης στην ελληνική κοινωνία.
Μια συνέντευξη με εξαιρετικό ενδιαφέρον
Ερ.: Πέρα από τις αλλαγές που φέρατε στις συνειδήσεις πολλών εργαζομένων -και όχι μόνο- ποιες οι αλλαγές στη δική σας συνείδηση από την αρχή του αγώνα σας μέχρι σήμερα;
Απ.: Πρώτα – πρώτα στη συνείδησή μου έγινα πολύ δυνατός άνθρωπος. Δηλαδή, αισθάνομαι ότι μπορώ να τα βάλω με όλους. Δεν φοβάμαι. Ούτε αυτούς, ούτε τα ΜΑΤ, δεν λογαριάζω τίποτα. Στο υπουργείο που μας την έπεσαν να μας βγάλουν έξω με τη βία, τους έβλεπα σαν κουνούπια. Λες και θα μου τσίμπαγε ένα κουνούπι το χέρι. Δεν τους λογαριάζουμε. Κι έτσι είναι, πιστεύω, όλες οι συναδέλφισσες μου. Αυτός ο αγώνας μάς έχει κάνει πολύ πιο μαχητικές, μας έχει κάνει πολύ καλύτερους ανθρώπους. Έχουμε μάθει να είμαστε αλληλέγγυες στους αγώνες των άλλων διαθέσιμων και σε προέκταση και μ’ όλο τον κόσμο, γιατί αυτό που συμβαίνει δεν είναι θέμα, έχεις σήμερα, δεν έχεις δουλειά. Δεν είναι το θέμα ότι βγαίνω έξω και διαμαρτύρομαι, γιατί έχω χάσει τη δουλειά μου.
Ερ.: Γι’ αυτό αποτελείτε και παράδειγμα. Μαζί με τους σχολικούς φύλακες.
Απ.: Νομίζω ναι. Κοίτα να δεις τι πιστέψανε…«Έλα μωρέ, τι θα κάνουνε αυτές; Τι θα κάνουνε τώρα 595 γυναίκες; Θα φωνάξουνε και τι θα πούνε και τι θα κάνουνε από 50 μέχρι 60 χρονών γυναίκες;» Ναι, αλλά, ξέρεις ρε συ, δεν κατάλαβαν κάτι. Ότι πειράξανε έναν κλάδο που, έτσι κι αλλιώς, αγωνίζεται μια ζωή. Δηλαδή, το να βγάζεις τη ζωή σου κρατώντας μια σκούπα, βγάζεις τις ανάγκες σου, σπουδάζεις τα παιδιά σου, είσαι συνέχεια στον αγώνα. Δεν είσαι άνθρωπος που κάθεσαι κάπου και παίρνεις ξεκούραστα τα λεφτά σου. Και σε μια στιγμή σου λένε και σε αυτό όχι. Μια ζωή έχεις προσφέρει τόσα χρόνια και σου λέει: Όχι, θα πας σπίτι σου να κλάψεις τη μοίρα σου. Ρε φίλε, δεν θα πάω και δεν θα κλάψω τη μοίρα μου. Δεν το δέχομαι.
Ερ.: Με τις καθαρίστριες που δουλεύουν στα ιδιωτικά συνεργεία -που ο κόσμος έμαθε την κατάστασή τους από τη δολοφονική επίθεση κατά της Κούνεβα- έχετε κάποια επικοινωνία;
Απ.: Έχω μιλήσει μ’ αυτές τις γυναίκες, συμπάσχω μαζί τους. Οι κοπέλες δεν μπορούν όλες, γιατί υπάρχει φόβος. Δεν έχει όλος ο κόσμος τις ίδιες αντοχές. Και φοβούνται. Εγώ έχω μιλήσει μ΄αυτές τις γυναίκες και σε μία είπα: Ξέρω ότι μας βάζουνε να γίνουμε ανθρωποφάγοι, μεταξύ μας, γιατί μας λέει ο άλλος (υπουργός): «και τι έγινε δηλαδή, τόσες γυναίκες δουλεύουν στα ιδιωτικά συνεργεία. Πήγαινε κι εσύ και δούλεψε».
Μας είπε ο υπουργός να πάμε να γίνουμε εργολάβοι. Λοιπόν, εγώ έχω μιλήσει με αυτή τη γυναίκα. Τραβάνε μεγάλο λούκι. Μιλάμε για τρομοκρατία, για συνθήκες γαλέρας. Μιλάμε ότι δουλεύουνε για 2 ευρώ την ώρα. Αν θα τους κολλήσουνε 8 – 10 ένσημα το μήνα. Και αν μιλήσεις ή σηκώσεις κεφάλι, «πέρασε έξω», περιμένουν άλλες. Άσε που τώρα τα συνεργεία δεν δέχονται αιτήσεις πάνω από 40 χρονών. Η κατάσταση είναι φόβος και τρόμος. Οι συνθήκες είναι τέτοιες που οι εργολάβοι «κόβουν κεφάλια» αν σηκώσεις κεφάλι.
